Σ’έναν καμβά γεμάτο σκόνη, σε μια θολούρα που ζυγίζει το βλέμμα σου. Χάθηκες…
Κάπου ανάμεσα σ’ένα ταξίδι δάκρυ και σ’έναν πόλεμο ψυχής γεμάτο λάθη έκρυψες τα κομμάτια σου να μην τα βρουν, τάχα, οι ληστές της ζωής.
Ξεγελάστηκες… Αυταπατήθηκες… Ηττήθηκες οικτρά…
Εγκλωβισμένος για πάντα στην αέναη απάτη του μυαλού σου.
Δεν χώρεσες, δεν μπόρεσες, δεν ταίριαξες…
Και τώρα κοιτάς τα ξεθωριασμένα χρώματα μιας ζωής, την άοσμη και άχρωμη ύλη του κορμιού σου, να στέκει εκεί και να απαντά στο σκοτεινό σου βλέμμα για πάντα αποτυπωμένη, αθάνατα ζωγραφισμένη.
Σ’ έναν καμβά γεμάτο σκόνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου