Ευχή

Και να' μουν, λέει, στην αγκαλιά του φεγγαριού.
Kαι να' σουν κι εσύ δίπλα μου. Να ζωγραφίζαμε μαζί τ' αστέρια.
Και πού και πού να σπρώχναμε κανένα για να πέσει.
Δώρα ευχές σ' έναν κόσμο που μοιάζει λειψός.
Σ' έναν κόσμο που κάτι φαίνεται
να λείπει...

Το εφήμερο

Το εφήμερο της ύπαρξης. Το αβέβαιο της ζωής. Το προσωρινό που διαρκεί όσο υπάρχει το "τώρα", πεθαίνει στο "αύριο" και ξαναγεννιέται κάθε φορά που η επόμενη στιγμή γίνεται παρόν. Μια συνεχής επανάληψη του "τώρα", αυτό είναι η ζωή. Αυτό είμαστε κι εμείς. Ένας σωρός από "τώρα" που μαζεύονται κάθε στιγμή και ορίζουν το χρόνο μας. 
Και έρχονται φορές που αυτή η αβεβαιότητα της ύπαρξης μάς κατακλύζει, μας γεμίζει ανασφάλεια και φόβο. Και μπορεί να χάσουμε στιγμές από το μόνο που μας ανήκει, από το "εδώ" και το "τώρα". Να γεμίσουμε άγχος, φόβο και θλίψη, σκεπτόμενοι την προσωπική στιγμή του καθενός που το παρόν του δε θα το διαδεχθεί κανένα άλλο παρόν, που το προσωρινό δε θα ξαναϋπάρξει, που το "αύριο" δε θα έρθει ποτέ. Κι έτσι απλά η ζωή θα τερματίσει. Θα κλείσει τον κύκλο της. Και μαζί της κι εμείς.
Μα τι θα ήταν η ζωή χωρίς το θάνατο; Τι θα ήταν η αρχή χωρίς το τέλος; Τι αξία θα' χε  ένα ταξίδι χωρίς προορισμό; 
Μα όπως και να το σκεφτόμαστε, όπως και να το αντιμετωπίζουμε, η ζωή συνεχίζεται, διαρκώς και αδιαλλείπτως. Ορίζει το μεγαλείο της στο σύνολο των προσωρινών κι εφήμερων περασμάτων όλων μας. Κι έτσι τελικά το προσωρινό γίνεται μόνιμο και το εφήμερο παντοτινό. Και όλο αυτό λέγεται ζωή! Και ναι! Είναι ένα θαύμα!

Στιγμή

Το τελευταίο τσιγάρο της μέρας... Άρωμα Κυριακής. Ξέρεις, αυτό που κουβαλάει κάτι από χαρά, κάτι και από λύπη. Γλυκειά μελαγχολία. Φώτα χαμηλωμένα. Ένα ποτήρι κρασί. Μια ρουφηξιά ακόμα. Ο καπνός να γεμίζει το χώρο, να χορεύει σε σχήματα.  Μουσική να ντύνει τη στιγμή, όμορφα, ιδιαίτερα, απλά.Και οι στίχοι να κολλούν στο μυαλό και στα χείλη...
"Με τσιγάρα βαριά... Μια βουτιά στα βαθειά...Κι επιπλέω...
Κι ας μην είναι σωστό... Πάντα ό,τι σκεφτώ... Θα το λέω..."