Κλεψύδρα

Μια κλεψύδρα άμμου, που χάνεται, σβήνει τελικά.
Ο χρόνος που κρύβεται σε ημίμετρα, βάφεται στα χρώματα του συμβιβασμού, ξεπουλιέται στις αγορές και στα παζάρια όσο όσο. 
Μια ψυχή που παλεύει να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί μιας παράλογης λογικής κι ενός συγκρατημένου πάθους.
Μια βουτιά θάνατος σ' έναν ωκεανό σκέψεις.
Μια νύχτα τρομαγμένη απ' τα φώτα που σβήνουν, απ' τα μάτια που κλείνουν και δεν κοιμούνται, απ' τις ζωές που πονάνε πιο πολύ κι απ' το θάνατο, απ' αυτούς που νιώθουν πιο μόνοι από ποτέ.
Κι η άμμος κυλάει όπως το αίμα στις φλέβες. 
Κι ο χρόνος περνάει όπως η γη γυρίζει. Έτσι απλά και σταθερά. Παγκόσμια αρχή. 
Κι έτσι απλά, όλα συνεχίζουν την πορεία τους, παίζουν το ρόλο τους στην πελώρια σκηνή του σύμπαντος.
Κι όλο αυτό το θέατρο συνεχίζεται, έτσι απλά. Συνεχώς κι αδιάκοπα...